Zo mensen, daar ben ik weer. De vorige keer dat ik schreef vertelde ik dat ik de volgende keer wat meer over mijn werk bij DISOL zou gaan vertellen, nou... daar gaan we dan:

De eerste dag dat ik officieel moest beginnen was alweer vorige week maandag. Hoewel ik de zaterdag ervoor reeds kennis had gemaakt met een aantal personen en ook had gezien hoe het gebouw eruit zag, vond ik het toch weer raar om al die bewakers met shotguns te zien staan. Maar dat schijnt hier nou eenmaal normaal te zijn.

De eerste dag was er vooral een van introductie. Welke merken importeert DISOL, wat doen we in supermarkten en hoe hebben we contact met klanten. Daarnaast een rondleiding gehad door het bedrijf en zo'n beetje elk product in mijn handen gehad.

De rest van de week bleef het oriënterend en ben ik twee keer mee geweest om een supermarkt te bezoeken. Zelf vindt men het erg belangrijk om dit te doen, maar in mijn ogen is het een 6-tal producten rechtzetten in het schap en dan gaan we weer naar de volgende supermarkt (in mijn ogen dus een taak voor de vakkenvullers en niet voor een marketingmanager).

De tweede week (deze week dus) is het toch een beetje saai geworden. 's Ochtends zit ik vaak op kantoor achter mijn laptop. Wat ik dan doe is artikelen lezen en proberen om verbeterpunten op papier te zetten. Als ik dit dan gedaan heb mail ik ze door naar de Human Resources Manager, omdat hij een van de twee personen is die hier redelijk Engels kunnen. Nadeel is dat de mensen hier niet echt snel werken en ik dus nog steeds geen reactie heb gehad op mijn plannen.

's Middags ga ik dan vaak mee naar supermarkten. Ik ben blij dat ik er dan even uit ben (want een hele dag achter je laptop is toch ook niet je van het), maar van alleen een paar producten rechtzetten word ik toch ook niet veel wijzer. Dus ik hoop dat daar in de komende weken nog enigszins verandering in gaat komen.

Naast het werk is er natuurlijk ook nog tijd voor andere zaken. Aangezien vrijwel iedere jongen/man hier van voetbal houdt, doen we dit regelmatig op kleine veldjes. Meestal is het dan 4 tegen 4 en als het even kan Honduras tegen Nederland. Ik moet eerlijk bekennen dat we dat soort wedstrijden tot op heden allemaal hebben verloren.

Verder is er 's avonds vrijwel altijd voetbal op de tv, zodat we wedstrijden uit de Serie A, Premier League en zelfs soms de Nederlandse Eredivisie kunnen kijken. Dus wat dat betreft, voor voetballiefhebbers, een ideaal land.

Inmiddels is het toch aardig een Nederlandse kolonie aan het worden in San Pedro Sula. Marco, de laatste Nederlander, is namelijk gisteren ook aangekomen in huize Flores, waardoor we nu de vijf musketiers zijn. Dit zal zondag overigens weer veranderen aangezien Bart voor zijn stage zal vertrekken naar een andere stad waarvan ik de naam wel kan zeggen maar niet weet hoe je het schrijft.

Daarnaast heb ik gisteren een Nederlander ontmoet die alweer twaalf jaar in San Pedro Sula woont samen met zijn Hondurese vrouw en zijn kind. En op mijn werk kwam ik vorige week ook in contact met een drietal Hollanders die hier waren voor een soort van ontwikkelingsproject.

Als laatste zijn we dinsdagavond wat gaan eten met Ana Lucia. Dit is een kennis van Jimmy (de man die heeft geregeld dat ik hierheen kon). Ook wederom een heel aardig meisje waarmee we heel wat hebben afgelachen. Groot voordeel is dat de jeugd hier wel een redelijk woordje Engels spreekt en we daarom beter kunnen communiceren dan wanneer alles in het Spaans moet.

Over Spaans gesproken, ik begrijp inmiddels het meeste wat ze tegen me zeggen en kan mezelf nu ook een beetje uitdrukken, dus dat gaat ook de goede kant op.

Nou, dat was het wel weer... Mensen henig an doen en wij sprekt mekaar! Johoow....

Groeten,

Roy