BOEM !!!

Of nou ja... boem... dat is niet echt het geluid dat mijn laptop maakte, maar feit is wel dat deze vier weken stuk ik geweest en jullie het daarom een tijdje zonder mijn verhalen hebben moeten doen.

De laatste keer zei ik dat we naar Tela zouden gaan op zondag, maar aangezien Bart (uit Siguatepeque) hier zaterdagmiddag al was aangekomen, besloten we om op het laatste moment een auto te huren en die avond nog naar Tela af te reizen. Zo gezegd zo gedaan en Chico (onze vader) vond het maar wat mooi dat hij er even tussenuit mocht.
Dit komt omdat zijn vrouw erg gelovig is en men vrijwel nooit ergens heen gaat, verder komt er ook geen druppel alcohol het huis in en Chico weet zijn vrouw er vrij goed van te overtuigen dat hij al 22 jaar droog staat, maar zijn kinderen weten wel beter.

Dit moesten wij natuurlijk ook met eigen ogen aanschouwen en daarom zijn we op zaterdagavond Tela gaan verkennen. En ja hoor, onze papa bestelde ook gewoon een biertje en zo te zien vond hij het super om met vijf Hollandse jongens op pad te zijn.
Aangezien de eerste tent toch niet zo gezellig was, zijn we verder gaan kijken of er misschien nog meer te doen was in Tela. Zo kwamen we in een disco terecht, meest grappige hieraan was dat we hier gewoon de hele zaak voor ons alleen hadden (op de barman na dan). Omdat we niet erg veel zin hadden om heel erg lang te wachten tot het eindelijk druk zou worden, aangezien we de volgende ochtend zouden vertrekken naar Punta Sal, zijn we maar weer op zoek gegaan naar een andere bar of disco.
Gelukkig kwamen we op straat een taxichauffeur tegen die ook aan het stappen was in Tela die avond, hij wist ons te vertellen dat iets verderop een disco was, waar het waarschijnlijk al wel lekker druk zou zijn. We zijn hem daarop gevolgd en inderdaad, lekker volle tent, goede muziek en natuurlijk het goud-gele water. Eenmaal binnen bleek de taxichauffeur een beetje een schooiertje te zijn, want hij bleef maar zeuren om bier.
Na hier een tijdje gedanst te hebben toch maar de aftocht geblazen omdat we weer redelijk vroeg uit de veren moesten. Met de benenwagen huiswaarts gegaan, maar onderweg kon Chico het niet laten om toch nog even een showtje weg te geven. Er stond namelijk een podium en hij ging even de artiest uithangen, hilarisch gezicht.

De volgende dag ging de wekker om half acht. Snel met Bas en Marco wat te eten gehaald en vervolgens een gids gebeld die ons naar Punta Sal zou brengen. Deze gids bleek een man te zijn die rechtsstreeks was ingevlogen vanaf Jamaica, maar toch gewoon uit Honduras bleek te komen. Een hele aardige kerel, die ook nog eens Engels kon, zodat het voor ons toch net even allemaal wat gemakkelijker te volgen was.
Allereerste zijn we met de boot richting Punta Sal gevaren, alwaar we vervolgens een tocht door het bos aflegden. Daar prachtige natuur gezien, maar er waren ons apen beloofd en die bleven achterwege. Vanuit het bos kwamen we op twee verschillende stranden uit die ons telkens weer een prachtig uitzicht verschafden over de zee en de natuur daar achter. Uiteindelijk zagen we op het laatste strand dan toch de apen die ons beloofd waren. En het was echt een mooi gezicht om te zien hoe die beesten elkaar beschermen als er gevaar dreigt.
Nadat we de apen hadden gezien zijn we weer verder gevaren om te gaan snorkelen, hier zagen we koraal en een paar prachtige vissen, daarna wat gaan eten om uiteindelijk huiswaarts te keren.

Na het weekend Tela begon er weer een gewone werkweek waar ik weer samenwerkte met Ricardo. Verder heb ik mijn baas nogmaals gevraagd of hij de e-mail al had gelezen, maar dit had hij nog niet gedaan. Ik verwacht ook niet dat hij dit gaat doen, want alle medewerkers hier wisten me te vertellen dat hij toch niets ging veranderen, hoe goed het idee ook was. Zijn visie was de waarheid en niets anders. Vraag me dan toch af waarom hij dan ja heeft gezegd op de vraag of ik hier stage mocht komen lopen, hij vertelde me zelfs dat hij het leuk vond om iemand uit Europa te hebben die nieuwe ideeën, maarja.
Donderdag was ik niet lekker te pas, ik had buikpijn en hoofdpijn en ben toen niet gaan werken. Ook vrijdag en zaterdag ben ik thuis gebleven, zodat ik afgelopen weekend ook niet bijster veel gedaan heb. Momenteel weer goed te pas en op mijn werk.

Nou mensen, nu zijn jullie weer aardig bij.

Henig an doen!!!

Groeten,

Roy

PS Foto's volgen later vandaag (of voor jullie dan morgen)

Tijd geleden, maar toch maar even weer een update!

Afgelopen zaterdag zijn we inderdaad naar het coca cola sign geweest. Na het werk eerst even wat gegeten en toen rond een uur of half drie in de taxi gestapt. De tocht duurde zo´n drie kwartier en we hadden geluk dat de berg vol met bomen stond, zodat we in de schaduw konden lopen, want het was een erg warme dag. Boven aangekomen hadden we inderdaad een prachtig uitzicht (foto´s volgen z.s.m.) maar ook de wandeling was bewonderenswaardig.

Zaterdagavond stond in het teken van gezelligheid. Aangezien ik een nieuwe cultuur wil leren kennen hoort ook het dansen erbij, dus had ik aan Ana gevraagd of ze mij niet wat zou kunnen leren. Toen ik bij haar huis aankwam had ze echter visite, waardoor we alleen wat gekletst hebben (ook erg gezellig trouwens). Een uurtje later zijn we met z´n allen (Ana, Kito, Hollanders, Jonnely, Franklin & Jacky) naar Lotus (dancing) gegaan. Vrij klein tentje maar wel super gezellig. Daar eerst de kat uit de boom gekeken maar aan het einde van de avond (na een paar biertjes) toch nog een paar pasjes uit de hoge hoed getoverd, waardoor het met de dansles ook nog goed kwam.

De volgende dag stond Pulhapanzak op de planning. Ongeveer een uurtje rijden van San Pedro Sula. Deze plaats is bekend om zijn watervallen en het was inderdaad PRACHTIG (ook deze foto´s volgen z.s.m.). Daar een rondleiding gehad en vervolgens nog even gezwommen. Op de terugweg nog even langs het meer gereden waar we waarschijnlijk nog een andere keer heen zullen gaan om een boot te huren, te relaxen en te vissen.

Maandag kon ik weer beginnen aan een nieuwe werkweek. Eerst was me verteld dat we naar de Bay Islands zouden gaan. Dit is een eilanden groep ten noorden van Honduras die echt prachtig moet zijn. Zondagavond smste mijn collega echter dat de vlucht geannuleerd was en dat ik dus maandag gewoon naar kantoor kon komen.

Ook niet zo´n probleem, want nu kon ik mooi verder werken aan m´n missie, visie en marketingplan.

Woensdag even een filmpje gedaan met de jongens. Angels and Demons naar het boek het Bernini mysterie. Best goede film, maar achteraf jammer dat ik niet eerst het boek gelezen heb. Na de film naar huis en toen naar bed. Maar deze nacht zouden we niet veel slapen (zie hiervoor het vorige verhaal).

Donderdag weer naar het werk waar de helft van de medewerkers niet was komen opdagen. Die druppelden ´s middags langzaam binnen. Daarna m´n tweede (of eigenlijk eerste) dansles. Deze stond in het teken van Bachata, Merenque en Salsa. Wat opvalt is vooral de moeilijkheidsgraad, de pasjes zijn super simpel, maar hier danst men met de heupen waardoor wij ´westerlingen´ nogal stijfjes overkomen, maar Ana hield het bij: oefening baart kunst.... laten we het daar dan maar op houden ;-)

Vandaag vrijdag laatste hand aan m´n verslag gelegd dat ik morgen graag wil gaan bespreken met Don Luis, (iedereen die hier een bestuurlijke functie heeft krijgt Don voor z´n naam, dus geen maffiaperikelen maar gewoon cultuur) om er daarna meer diepgang aan te geven voor de onderneming.

Dit weekend waarschijnlijk niet al te veel doen, morgen (zaterdag) ´s ochtends dus eerst nog even naar het werk en daarna voetballen met de collega´s. Zondag richting Tela (prachtig strand) om bij te komen van alle belevenissen deze week. Met mijn Spaans gaat het inmiddels veel beter. Begrijp de mensen en kan nu ook ´gewoon´ met ze praten over allerlei zaken. Dikke prima dus!

Euh... mensen... henig an doen! En wij sprekt mekaar!

Groeten,

Roy

Aardbeving (Terremoto)

Tja, dat is dan toch wel even vreemd wakker worden midden in de nacht. Eerst dacht ik dat er iemand zo grappig was om me door elkaar te schudden en me wakker probeerde te krijgen voor een of andere grap, maar toen ik echt wakker werd, bleek het om een aardbeving te gaan.

De hele kamer ging op en neer en het was alsof je op een soort van rodeostier zat. Ook m´n kamergenoot was inmiddels wakker geworden en kwam met de geniale vraag: 'wat is er aan de hand?' waarop ik natuurlijk alleen maar op kon antwoorden met 'aardbeving'.

Na een seconde of tien was alles weer voorbij en gingen we langzaam kijken wat er aan de hand was. Nu bleek dat de elektriciteit was uitgevallen en dan is het wel erg handig dat er een lamp op je telefoon zit. Daarmee dus maar eerst even in huis gekeken en toen met z´n allen de straat op omdat men nog een naschok verwachtte. Na een minuut of vijf kwam de elektriciteit ook weer terug en kon de telefoon weer aan de kant, omdat de stroom terug was kon de radio aan en daarop hoorden we dat de aardbeving een kracht had van 7.1 op de schaal van Richter en dat het epicentrum op de Bay Islands (Islas de Bahia) lag.

Toen de naschok ook na een half uur uitbleef zijn we weer naar binnen gegaan. In de tussentijd even snel m´n ouders op de hoogte gesteld wat er aan de hand was, want ´t leek me niet zo´n goed idee als ze het eerst op het nieuws zouden zien en me dan niet te pakken konden krijgen omdat ik sliep.

Schade was er nauwelijks, alleen een klein potje was omgevallen in ons huis zodat we weer rustig konden gaan slapen. Toch was dit niet allerdaags, aangezien onze buurjongen dit ook pas voor de eerste keer meemaakte.

Vanochtend erg moe naar m´n werk gegaan waar de schade iets groter was. In het magazijn zijn verschillende dozen omgevallen en in het winkeltje zijn diverse artikelen gesneuveld, maar al met al viel het dus mee.

De komende 24 uur kunnen er nog naschokken komen, dus even afwachten nog.

Henig an doen!

Groeten,

Roy

PS voor meer nieuws zie: http://www.nu.nl/algemeen/1970616/slachtoffers-door-aardbeving-honduras.html

Trabajo y de Naranja Mechanica! (Werk en de oranje machine).

Alweer een tijdje geleden, maar hier ben ik dan toch weer met een nieuw verhaal. Vorige keer vertelde ik nog dat het werk nogal saai was, maar daar is inmiddels wel enige verandering ingekomen.

Zo zijn we vorige week naar een soort van expo geweest. Hier waren verschillende bedrijven aanwezig die ‘iets' doen met voedingsproducten. Hierbij valt te denken aan sausjes, wijntje, biertje, koekje etc. Op deze beurs heb ik met heel veel mensen gepraat over hoe ze het land vinden, de regering en wat ze weten van Nederland of Europa. Het is toch wel grappig dat veel mensen denken dat we zo'n beetje op de Noordpool wonen en dat het nogal koud is in ons kikkerlandje. Verder heb ik op die beurs geleerd hoe men mensen in contact laat komen met de eigen producten.

Dit is echter een punt van verbetering, want men staat dan wel op de expo, maar men weet de mensen niet echt te bereiken met hun verhaal. Zo lopen de mensen langs, pakken een hapje en lopen weer verder. Het bedrijf hier vindt dit reuze interessant, maar volgens mij weten de consumenten niet wie het bedrijf is en welk merk ze net geproefd hebben.

Maar goed, terug naar het werk. Afgelopen woensdag riep Ricardo (een van de medewerkers hier) me om te vragen of ik een idee had om een (relatief) nieuw product in de markt te zetten. Het gaat hier om Rocklets. Dit is een snoepje, nagenoeg hetzelfde als de welbekende M&M's, alleen een stuk goedkoper. Deze opdracht past precies in mijn straatje dus ik besloot om hem hierbij te helpen en zo wat minder doelloos mijn dagen op kantoor te verslijten. Inmiddels heb ik dan ook een soort van plan opgesteld dat ik vanmiddag met hem ga bespreken. Enige nadeel hieraan is dat hij slechts een budget van 2000 dollar heeft voor het gehele land! Dus echt veel zullen we denk ik niet kunnen doen.

In ieder geval heb ik het nu beter naar mijn zin hier op het werk en ben nu dus ook daadwerkelijk bezig.

Naast het werk is er natuurlijk ook tijd voor ontspanning. Afgelopen zondag zijn we naar Diunsa geweest, dit is een grote winkel met allerlei producten. Aangezien Marco geen sportschoenen had meegenomen, heeft hij deze hier gehaald. Opeens viel ons oog op een aantal oranje tenues en we konden het niet nalaten deze mee te nemen. (Shirtje en broekje voor 8 euries).

Die avond hadden we een wedstrijd tegen het bedrijf van Bas (mijn kamergenoot) en voor het eerst speelden we in onze oranje tenues. Tot ieders verbazing werd onze eerste wedstrijd op vreemde bodem gewonnen en werden we al de Naranja Mechanica (oranje machine) genoemd, dezelfde naam als het Nederlands Elftal hier heeft.

Dinsdagavond zijn we vervolgens wezen poolen in de binnenstad. Waar je in Nederland ook een heel stel vrouwen in een poolclub aantreft, zijn het hier enkel de mannen die deze sport hebben ontdekt. Hier hebben we zo'n anderhalf uur gespeeld (18 lempira = 72 cent). Veel lol gehad, dus een goede investering. Daarna zijn we nog even naar een soort bar/restaurant gegaan waar we nog even een biertje hebben gedronken. Inmiddels zijn we erachter dat het beste merk hier Salva Vida is, aangezien dit het dichtst in de buurt komt bij ons eigen vertrouwde Grolsch.

Gisteren, donderdag dus, wederom een wedstrijd gespeeld (5 tegen 5) en wederom gewonnen, dus ik denk dat de oranje tenues ons geluk gaan brengen hier.

Dit weekend gaan we waarschijnlijk lopend naar het Coca Cola sign. Iedereen kent wel de letters van Hollywood tegen de berg. Hier hebben ze dat gedaan met de letters van Coca Cola. Het schijnt dat het heel erg mooi moet zijn om daar heen te lopen (qua natuur) en als je er eenmaal bent dat je dan een fantastisch uitzicht hebt over de stad. Daar lezen jullie de volgende keer wel weer over.

Henig an doen!

Groeten,

Roy

Werken, voetbal en andere zaken.

Zo mensen, daar ben ik weer. De vorige keer dat ik schreef vertelde ik dat ik de volgende keer wat meer over mijn werk bij DISOL zou gaan vertellen, nou... daar gaan we dan:

De eerste dag dat ik officieel moest beginnen was alweer vorige week maandag. Hoewel ik de zaterdag ervoor reeds kennis had gemaakt met een aantal personen en ook had gezien hoe het gebouw eruit zag, vond ik het toch weer raar om al die bewakers met shotguns te zien staan. Maar dat schijnt hier nou eenmaal normaal te zijn.

De eerste dag was er vooral een van introductie. Welke merken importeert DISOL, wat doen we in supermarkten en hoe hebben we contact met klanten. Daarnaast een rondleiding gehad door het bedrijf en zo'n beetje elk product in mijn handen gehad.

De rest van de week bleef het oriënterend en ben ik twee keer mee geweest om een supermarkt te bezoeken. Zelf vindt men het erg belangrijk om dit te doen, maar in mijn ogen is het een 6-tal producten rechtzetten in het schap en dan gaan we weer naar de volgende supermarkt (in mijn ogen dus een taak voor de vakkenvullers en niet voor een marketingmanager).

De tweede week (deze week dus) is het toch een beetje saai geworden. 's Ochtends zit ik vaak op kantoor achter mijn laptop. Wat ik dan doe is artikelen lezen en proberen om verbeterpunten op papier te zetten. Als ik dit dan gedaan heb mail ik ze door naar de Human Resources Manager, omdat hij een van de twee personen is die hier redelijk Engels kunnen. Nadeel is dat de mensen hier niet echt snel werken en ik dus nog steeds geen reactie heb gehad op mijn plannen.

's Middags ga ik dan vaak mee naar supermarkten. Ik ben blij dat ik er dan even uit ben (want een hele dag achter je laptop is toch ook niet je van het), maar van alleen een paar producten rechtzetten word ik toch ook niet veel wijzer. Dus ik hoop dat daar in de komende weken nog enigszins verandering in gaat komen.

Naast het werk is er natuurlijk ook nog tijd voor andere zaken. Aangezien vrijwel iedere jongen/man hier van voetbal houdt, doen we dit regelmatig op kleine veldjes. Meestal is het dan 4 tegen 4 en als het even kan Honduras tegen Nederland. Ik moet eerlijk bekennen dat we dat soort wedstrijden tot op heden allemaal hebben verloren.

Verder is er 's avonds vrijwel altijd voetbal op de tv, zodat we wedstrijden uit de Serie A, Premier League en zelfs soms de Nederlandse Eredivisie kunnen kijken. Dus wat dat betreft, voor voetballiefhebbers, een ideaal land.

Inmiddels is het toch aardig een Nederlandse kolonie aan het worden in San Pedro Sula. Marco, de laatste Nederlander, is namelijk gisteren ook aangekomen in huize Flores, waardoor we nu de vijf musketiers zijn. Dit zal zondag overigens weer veranderen aangezien Bart voor zijn stage zal vertrekken naar een andere stad waarvan ik de naam wel kan zeggen maar niet weet hoe je het schrijft.

Daarnaast heb ik gisteren een Nederlander ontmoet die alweer twaalf jaar in San Pedro Sula woont samen met zijn Hondurese vrouw en zijn kind. En op mijn werk kwam ik vorige week ook in contact met een drietal Hollanders die hier waren voor een soort van ontwikkelingsproject.

Als laatste zijn we dinsdagavond wat gaan eten met Ana Lucia. Dit is een kennis van Jimmy (de man die heeft geregeld dat ik hierheen kon). Ook wederom een heel aardig meisje waarmee we heel wat hebben afgelachen. Groot voordeel is dat de jeugd hier wel een redelijk woordje Engels spreekt en we daarom beter kunnen communiceren dan wanneer alles in het Spaans moet.

Over Spaans gesproken, ik begrijp inmiddels het meeste wat ze tegen me zeggen en kan mezelf nu ook een beetje uitdrukken, dus dat gaat ook de goede kant op.

Nou, dat was het wel weer... Mensen henig an doen en wij sprekt mekaar! Johoow....

Groeten,

Roy

Vreemd, vreemder, vreemdst, maar wat een gaaf land is dit!

Zo mensen, daar ben ik weer. Allereerst mijn oprechte excuses dat ik niet eerder wat op de site heb gezet, maar de eerste twee weken waren toch vrij hectisch, waardoor ik niet al te veel tijd had om een fatsoenlijk stukje te kunnen schrijven.

De eerste week stond vooral in het teken van wennen. Allereerst natuurlijk aan het weer, want het is hier net even iets warmer dan het in Nederland is. Nu zullen jullie waarschijnlijk denken, waar heeft die jongen het over, het is in Nederland toch ook wel eens 30 graden. Dat klopt, maar dankzij een luchtvochtigheid van 75% is de gevoelstemperatuur hier 43, dus vandaar.

Dan is er het verkeer. Zelden heb ik zo'n chaos gezien, regels zijn er niet en als ze er dan toch een keer zijn worden ze gewoon door iedereen aan de spreekwoordelijke laars gelapt. Zo zijn er geen strepen op de weg aanwezig, waardoor een tweebaansweg bij file verandert in een vierbaans (misschien handig voor Nederland om zo het fileprobleem op te lossen). Daarnaast zijn er ook geen snelheidsbeperkingen zodat je overal zo hard kunt rijden als je wilt/kunt. En misschien nog wel het mooiste, je kunt hier achterin de bak van een pick-up meerijden. Lekker de wind in je haren en genieten van de omgeving (filmpje volgt).

Maar het meest bizarre wat ik tot nu toe gezien heb waren toch wel de straatraces midden in het centrum van San Pedro Sula. Een tiental straten die waren afgezet voor dit evenement (dat dan weer wel), maar van dranghekken voor toeschouwers hebben ze hier nog nooit gehoord. Zo kon het gebeuren dat toeschouwers op het laatste moment voor motoren en auto's wegsprongen en er soms ook een auto of motor in het publiek terecht kwam, zodat de ziekenwagen weer eens kon uitrukken. Hoe gevaarlijk ook, het was wel een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb gezien.

Naast deze vreemde dingen hebben we natuurlijk ook veel plezier gehad de afgelopen twee weken. Al leek het daar in eerste instantie niet echt op. Maar de eerste vrijdag zijn we naar een concert geweest in een parkeergarage, waar ook een soort van motorshow was. De avond begon gezapig, maar nadat de U2-coverband het podium betrad ging het helemaal los en werd het een zeer geslaagde avond. Ook kwamen we hier nog een tweetal andere Europeanen tegen, namelijk een vrouw uit Engeland en een vrouw uit Zweden. En geloof het of niet, voor het eerst in m'n leven heb ik een knappe Engelse vrouw gezien.

De volgende dag zou ik gaan kennismaken met de mensen op m'n werk. Zo gezegd, zo gedaan. Om stipt tien uur stapte ik het kantoor binnen en werd direct hartelijk ontvangen door de Human Resource Manager, Servio Erazo. Allereerst kreeg ik een korte rondleiding door het bedrijf en werd aan iedereen voorgesteld, daarna mocht ik aanschuiven bij een vergadering waar ik aan den lijve ondervond dat m'n Spaans toch nog niet echt optimaal is. Ik kon sommige dingen redelijk volgen, maar soms was ik de draad ook totaal kwijt.

Na een rustige zondag kon m'n werk op maandag dan eindelijk beginnen. Bij aankomst werd me verteld dat de eerste weken voor mij vooral dienen om het bedrijf te leren kennen en om me enigszins in te werken.

Op het kantoor van Servio kreeg ik te horen dat er van mij verwacht werd om een nieuwe missie en visie te schrijven en om aanbevelingen te doen over hoe de activiteiten van het bedrijf geoptimaliseerd kunnen worden. Daar ben ik de rest van de week dan maar mee aan de slag gegaan. De komende weken zal ik jullie meer vertellen over mijn belevenissen op het werk, aangezien het nu vooral oriënterend is geweest.

Door de week spelen we in de vooravond vaak een partijtje voetbal, want ook de conditie moet natuurlijk op peil blijven. En afgelopen zaterdag (gisteren) werd ik uitgenodigd om met het bedrijf te komen voetballen. Dan zie je pas echt dat men hier nog veel moet leren. Ballen worden zomaar naar voren geschoten en het is vooral kluitjesvoetbal voor gevorderden (of volwassenen). De wedstrijd werd jammerlijk met 6-3 verloren.

De dag ervoor, vrijdag dus, was de dag van de arbeid en hadden we dus een dagje vrij. We zijn toen naar een waterpark geweest, want tja... daar is het weer nu eenmaal naar. Het was er lekker rustig, zodat we alle ruimte hadden en niet hoefden te wachten voor de glijbanen.

Vandaag (zondag) zijn we naar het strand geweest en dan zie je pas hoe mooi dit land is, want qua natuur is het echt FANTASTISCH! (zie de foto's). Na een dagje relaxen aan het strand is het morgen weer aan de bak, maar het werk is ook niet verkeerd.

Dat is ook zo mooi aan dit land, mensen die je kennen zijn echt superaardig en willen je overal mee voorthelpen. Daar kunnen we in Nederland zeker een voorbeeld aan nemen.

Zo, ben van mening dat ik nu wel weer genoeg geschreven heb. Zal proberen om iets vaker een update te geven over de stand van zaken!

Tot de volgende keer en wederom bedankt voor alle leuke reacties vanaf het thuisfront!!!

Groeten,

Roy

Chaos , chaos, chaos… maar we zijn er!

Het begon allemaal op zaterdagochtend om een uur of twee 's nachts, toen ontdekte ik namelijk dat ik m'n vlucht niet had geboekt naar Londen Heathrow, maar naar Gatwick. Midden in de nacht Schiphol gebeld, maar daar was niemand aanwezig. Op hoop van zege maar naar Schiphol gereden in de hoop het ticket te kunnen omboeken naar Heathrow. Tot kwart voor 6 bleek er echter niemand voor handen om dit te kunnen doen en dus bleef het wachten tot die tijd.

Om half zes kwam er echter beweging bij het hokje van British Airways en een alleraardigste mevrouw wist me te vertellen dat het mogelijk was, natuurlijk tegen vergoeding, om alsnog naar Londen Heathrow te vliegen. So far... so good.

De koffers werden ingecheckt en vervolgens kon er afscheid worden genomen van m'n vader en moeder om daarna de wijde wereld in te trekken, me toen nog niet realiserend wat er die nacht allemaal nog ging gebeuren...

Naar Londen verliep alles vlekkeloos (op het ontbijt na dan, want het broodje ham met double cheese was toch niet echt lekker). In Londen stond ik toch wel even te kijken, want toen ik m'n bagage kwam ophalen waren de eerste twee koffers die passeerden direct al van mij.

Vandaar dat ik ook ruim op tijd was voor m'n vlucht richting Newark. Deze zou ‘iets' langer gaan duren dan de vlucht naar Londen, aangezien ik de grote plas over moest steken. Voordeel was dat dit vliegtuig vrij luxe was met eigen tv, oordopjes, kussen en deken die gratis verstrekt werden. Verder werd er een prima maaltijd verstrekt en kregen we de nodige snacks tussendoor.

Eenmaal in Newark moet je in een lange rij gaan staan. Nadat je daar een half uur hebt gewacht moet je twee formulieren, je paspoort en je vluchtgegevens inleveren. Vervolgens moet je eerst je linkerhand op een apparaat leggen, dan je duim, vervolgens je rechterhand en weer de duim. Daarna neemt men nog een foto van je en uiteindelijk mag je je bagage komen ophalen. Aangezien men in Amerika overal business in ziet, moet er ook doodleuk betaald worden voor een bagagekar.

M'n volgende vlucht was richting Houstan, Texas. De telefoon kon maar geen netwerk vinden en vandaar dat ik ervoor koos om het thuisfront op de hoogte te houden middels een telefoonkaart. Zo gezegd, zo gedaan. Ook in Newark verliep alles voorspoedig, TOT 15 minuten voordat we aan boord zouden gaan. Daar waar iedereen verwachtte dat de vrouw achter de balie zou gaan omroepen dat we mochten gaan ‘boarden' riep ze dat de vlucht was uitgesteld tot vijf uur, hetgeen zou betekenen dat ik m'n aansluitende vlucht zou missen en dus niet in Honduras zou aankomen.

Dit eenmaal gecheckt te hebben bij Costumer Service, bleek dat ook mijn aansluitende vlucht zou worden uitgesteld. Echter, toen we eenmaal aan boord waren liep er nog van alles tegen. Eerst was er een technisch probleem met communicatie, toen was de w.c. verstopt en vervolgens had alles zo lang geduurd dat er geen plek meer was om te vertrekken.

Toen we dan uiteindelijk toch in de lucht zaten en weer waren geland op Houston, bleek dat er geen gate voor ons was en we gewoon moesten wachten op de landingsbaan. Weg vlucht en dus op zoek naar een slaapplek.

Het hotel dat pa me had doorgegeven zat inmiddels al vol en het andere hotel zat niet bij de luchthaven, vandaar dat we (inmiddels was Bas ook in Houston gearriveerd) ervoor kozen om de nacht op George Bush international door te brengen. Daar eerst zoeken naar een ticket om de volgende dag mee door te reizen.

Dit bleek ook niet eenvoudig, want bij Costumer Service stond inmiddels een rij van heb ik jou daar en ik had geen zin om daar op te wachten. Dus vervolgens maar naar de dichtstbijzijnde gate gegaan, waar een vrouw zo vriendelijk was, om na enig aandringen, me het benodigde ticket uit te draaien.

De volgende dag kon met frisse moed weer begonnen worden met de reis. Nu verliep alles weer volgens schema en de gastfamilie stond ons al op te wachten op het vliegveld (ze hadden alles op internet gevolgd).

De eerste indruk is dat de mensen bij wie ik woon super aardig zijn, het huis redelijk groot is( voor Hondurese begrippen) en dat het echt een arm land is.

Zo, nu stop ik weer met schrijven om zo te gaan eten en vervolgens op tijd onder de wol te kruipen. Tot de volgende keer....

Gr,

Roy

PS wederom bedankt voor alle leuke reacties!!! Is toch altijd weer heel erg leuk om te lezen.

De Laatste . . .

. . . twee woorden die steeds vaker terugkomen naarmate de reis dichterbij komt. Zo heb ik vandaag mijn laatste twee injecties gehad voordat ik af zal reizen naar Honduras. Heb ik de aankomende twee weken de laatste tentamens van dit collegejaar en zal ik aanstaande zaterdag voor de laatste keer naar FC Twente gaan (dit seizoen dan). Aankomend weekend zal ik ook mijn laatste wedstrijd spelen bij M.V.V.'29 en voor de laatste keer naar de training gaan. Kortom een teken dat het aftellen nu dan daadwerkelijk is begonnen, want de laatste 12 dagen voor de reis zijn inmiddels ook al ingegaan.

Echter, als er iets is om als laatste te doen, dan is er ook weer iets waar je aan zult gaan beginnen. Het is nu dus op naar de eerste stap in het vliegtuig, de eerste stap in een ander land, de eerste stap richting mijn onderkomen in Honduras en mijn eerste stap richting mijn stageadres. Ik heb er in ieder geval erg veel zin in om deze eerste stappen te mogen gaan zetten.

Groeten,

Roy

PS: iedereen bedankt voor de leuke reacties die ik al heb mogen ontvangen.